1.    Renesansowy nagrobek z 1583 r., według jednej z hipotez upamiętniający Zofię Potocką, odnaleziono we wsi Cetatea de Baltă (okręg Alba). Obiekt, stanowiący przykład sztuki sepulkralnej związanej z elitą magnacką Rzeczypospolitej Obojga Narodów, znajduje się obecnie w zbiorach Muzeum Narodowego Historii Rumunii (Muzeul Național de Istorie a României) w Bukareszcie.

2.    Ziegfried Kofszynski (1858–1932) – polski architekt, absolwent Politechniki Lwowskiej (1872–1876), sprowadzony do Rumunii przez Johannesa Schultza (1844–1926), głównego architekta zamku Peleș w Sinaia. Od 1888 r. mieszkał na stałe w Bukareszcie, gdzie zaprojektował szereg ważnych obiektów architektury publicznej i prywatnej.
Wybrane realizacje:
•    Dom własny przy ul. Popa-Chitu 3 (1892) – wspólnie z Aloisem Peschem, inspirowany akademizmem wiedeńskim (brak informacji o realizacji).
•    Dom Alexandru Barbu przy ul. Popa Soare 38 (1892) – projekt z A. Peschem.
•    Dom I. Alexiego przy ul. Polonă (ok. 1900) – sygnowany wyłącznie przez Kofszynskiego.
•    Bliźniacze domy przy ul. Jean Louis Calderon 48 i 50 – neogotycka architektura rezydencjonalna. Nr 48 mieści obecnie siedzibę Związku Architektów Rumunii.
•    Dom Nicu N. Negriego przy ul. Slătineanu 16 (1912) – z C. Cretzoiu, styl eklektyczny.
•    Dom dr. Gheorghe Nanu przy ul. Icoanei 50 (1911–1914) – klasyczny hôtel particulier.
•    Dom Grigore Popescu przy ul. Iuliu Valaori 13 (1927) – w stylu neorumuńskim.
Realizacje użyteczności publicznej:
•    Restauracja Caru’ cu Bere (1897–1899) – projektowana wspólnie z Aloisem Peschem dla Nicolae Mircei, z pełnym udziałem Kofszynskiego w koncepcji wystroju wnętrz (meble, boazerie, malowidła ścienne). Główna sala i aneks prowadziły do piwnic z beczkami wina, a na piętrach mieściły się apartamenty właściciela i pracowników. Elewacja łączyła styl neogotycki, neoklasyczny i elementy romantyzmu niemieckiego. W latach 1909–1922 Kofszynski opracował projekt rozbudowy zespołu o skrzydło przy ul. Lipscani (nr 4–6), obejmujący nowe sale restauracyjne, klatki schodowe i pomieszczenia komercyjne. Projekt nowego budynku z 1924 r. nie został zrealizowany w pełni, ale dokonano szeregu przebudów integrujących oba skrzydła. Obiekt funkcjonował nieprzerwanie, przeszedł nacjonalizację w 1948 r., a po restytucji został odrestaurowany i ponownie otwarty w 2006 r. Cały zespół został wpisany do rejestru zabytków (B-II-m-B-19728 i B-II-a-B-19017).
•    Fabryka powozów Rieber przy ul. Romulus 15 (ok. 1900) – zespół w stylu neogotyckim.
•    Pałac Poczty Głównej w Bukareszcie (1894–1900) – współpraca z Alexandru Săvulescu nad wnętrzami i detalem.
•    Ratusz w Buzău (1899–1903) – kontynuacja projektu po śmierci Săvulescu.
•    Kościół Amzei (1898–1901) – udział w projekcie i dekoracji architektonicznej.
•    Pałac Sprawiedliwości i Administracji w Jassach (1906–1925) – członek zespołu I. D. Berindeya.
•    Cazinoul din Constanța (1909–1910) – współpraca z Danielem Renardem.
•    Zespół edukacyjno-socjalny w Mărăști (1919–1927) – m.in. Szkoła Królowej Marii, sierocińce, kościół, parki i mauzoleum.
Styl i cechy twórczości:
Ziegfried Kofszynski łączył w swoich projektach elementy neogotyku, eklektyzmu wiedeńskiego i stylu neorumuńskiego. Jego architekturę cechują monumentalność, wieże, ząbkowania, asymetria elewacji, loggie, schody o charakterze reprezentacyjnym oraz bogata dekoracja florystyczna. W ostatnim okresie twórczości wyraźnie dążył do adaptacji stylu narodowego rumuńskiego.
Zmarł w Bukareszcie w 1932 roku.

3. Józef Skupiewski w Bukareszcie (od 1885)
Józef Skupiewski (1846–1910), absolwent Szkoły Głównej w Warszawie (1868), osiedlił się w Bukareszcie w 1885 r. jako dziennikarz prasy francuskojęzycznej. Był członkiem Partii Narodowo-Liberalnej. Znany był z kontrowersyjnych publikacji i pojedynków. W tym samym czasie w Bukareszcie działał rysownik Witold Piekarski, karykaturzysta aktywny do I wojny światowej.

4. Włodzimierz Hegel – rzeźbiarz Pomnika Obrońców i wybitny twórca w Rumunii
Włodzimierz Hegel (rum. Wladimir C. Hegel) urodził się 13 kwietnia 1838 roku, zmarł w 1918 roku w Bukareszcie. Był wnukiem Józefa Hegla i synem Konstantego Hegla. Rzeźbiarz i grawer z wykształcenia, studiował najpierw w Niemczech, a następnie w Paryżu, w prestiżowej École des Beaux-Arts.

W 1885 roku osiedlił się w Bukareszcie, a od 1890 roku rozpoczął działalność dydaktyczną, nieodpłatnie ucząc w Szkole Sztuk i Rzemiosł. Uzyskał także obywatelstwo rumuńskie. Po śmierci Iona Georgescu w 1898 roku został profesorem rzeźby w Szkole Sztuk Pięknych w Bukareszcie, a także nauczał w Szkole Nauczycielskiej i Szkole Malarstwa Ateneum. Do jego uczniów należał m.in. Constantin Brâncuși.

Był autorem wielu pomników i rzeźb publicznych, zarówno w Bukareszcie, jak i innych miastach Rumunii. Jednym z jego najważniejszych dzieł jest Pomnik Obrońców w Bukareszcie, jedno z najwybitniejszych upamiętnień wydarzeń rewolucji 1848 roku.

Pomnik Obrońców w Bukareszcie (1899–1901)
Pomnik został wykonany w latach 1899–1901 i od samego początku pełnił funkcję zarówno artystyczną, jak i patriotyczną. Upamiętnia walkę obrońców Bukaresztu z wojskami osmańskimi 13 września 1848 roku, a w szczególności starcie z dywizją dowodzoną przez Cherima Paszę.

W 50. rocznicę tych wydarzeń powołano komitet inicjatywny, który zainicjował budowę pomnika. 16 czerwca 1898 roku położono kamień węgielny, a prace powierzono Włodzimierzowi Heglowi, profesorowi w Szkole Sztuk Pięknych oraz Szkole Sztuk i Rzemiosł. Publiczna prezentacja projektu umożliwiła zebranie funduszy.

Gipsowy model przechowywano w rotundzie Ateneum Rumuńskiego. W 1902 roku Hegel zaprezentował marmurową miniaturę pomnika na Oficjalnym Salonie, gdzie została odnotowana w katalogu pod pozycją 180.

Pomnik wzniesiono na skrzyżowaniu ulic Uranus i Fonteriei, w miejscu dawnych koszar i pola bitwy z 1848 roku. Był to jeden z pierwszych odlewów artystycznych wykonanych w Bukareszcie, w miejscowej Szkole Sztuk i Rzemiosł. Brązowa figura stanęła na cokole z czerwonego granitu sprowadzonego ze Szwecji.

Pomnik mierzy około 2,5 metra i przedstawia uskrzydloną alegorię Zwycięstwa, wspierającą rannego żołnierza. Na frontowej stronie cokołu umieszczono tablicę z brązu z napisem: „Obrońcom 13 września 1848 r. — Wdzięczny naród rumuński, MDCCCC.”

Tablicę otaczają symbole: hełm, kompozycja heraldyczna oraz orzeł z rozpostartymi skrzydłami. Na tylnej stronie cokołu znajduje się napis w języku rumuńskim: „Dla upamiętnienia walki stoczonej w tym miejscu przez obrońców Bukaresztu, dowodzonych przez kapitana Zăgănescu, oraz II Batalionu z 2. pułku liniowego, pod dowództwem pułkownika Radu Golescu, przeciwko dywizji armii tureckiej dowodzonej przez Cherim Paszę.”
Pomnik został otoczony niskim, metalowym ogrodzeniem, mającym go chronić przed uszkodzeniami. W latach 80. XX wieku, w związku z budową Domu Republiki (obecnie: siedziby Parlamentu Rumunii), pomnik został usunięty ze swojego pierwotnego miejsca. Dopiero 13 września 1990 roku powrócił do przestrzeni publicznej — został ustawiony przed dzisiejszym hotelem JW Marriott. Z powodu braku możliwości odzyskania oryginalnego cokołu, zastosowano okładzinę z travertynu, co spotkało się z krytyką ze strony konserwatorów i urbanistów.

Inne dzieła Włodzimierza Hegla
Drugim ważnym dziełem pomnikowym Hegla jest pomnik C. A. Rosettiego, odsłonięty w 1903 roku w Bukareszcie. Kolejną realizacją był Pomnik Dinicu Golescu zrealizowany przy współpracy z Carolem Storckiem i Dimitrie Mirea (popiersia synów: Ștefana, Nicolae, Radu i Alexandru). Jest to brązowa fiigura na cokole z piaskowca.

Do jego dorobku należą także inne prace umieszczone w przestrzeni publicznej w Bukareszcie:

- popiersie poety Mihaia Eminescu, umieszczone na głównej alei przed Ateneum Rumuńskim;
- statua „Sprawiedliwość” dla Pałacu Sprawiedliwości w Bukareszcie;
dwie rzeźby alegoryczne, przedstawiające „Prawo” i „Literaturę”, wykonane dla Akademii Mihaileańskiej;
- portret V. A. Urechii, przekazany w 1901 roku Ateneum Rumuńskiemu;
popiersie byłego dyrektora Kolei Rumuńskich (CFR), ustawione na dziedzińcu Szkoły Mostów i Dróg.

5. Tadeusz Ajdukiewicz – działalność w Rumunii (1902–1904, 1904)
Tadeusz Ajdukiewicz (1852–1916), polski malarz akademicki, osiadł czasowo w Bukareszcie w 1904 r. na zaproszenie króla Karola I, dla którego wykonał oficjalne portrety. W latach 1902–1904 stworzył alegoryczny fryz „Cztery pory roku” w sypialni księżniczki Marii (późniejszej królowej) w zamku Pelișor. Jego dzieła z tego okresu znajdują się w Muzeum Narodowym Sztuki, Muzeum Cotroceni oraz w zamku Peleș.

6. Obraz Józefa Brandta w Muzeului Colecțiilor de Artă (przed 1915)
W zbiorach Muzeului Colecțiilor de Artă w Bukareszcie znajduje się obraz Józefa Brandta „Tatarzy ścigani przez polską kawalerię”. Praca ta reprezentuje typową dla artysty tematykę batalistyczną z udziałem konnicy i wojsk tatarskich.

7. Willa Lucjana Skupniewskiego oraz rodzinny pomnik nagrobny
Lucjan Skupiewski (1876–1949), syn Józefa, był absolwentem liceum im. Gheorghe Lazăr w Bukareszcie i w 1902 r. uzyskał doktorat z medycyny na Uniwersytecie Bukareszteńskim. Specjalizował się w ginekologii i chirurgii. Od 1914 r. działał politycznie w ramach Partii Narodowo-Liberalnej, pełnił funkcję zastępcy burmistrza Bukaresztu oraz zasiadał w rumuńskim parlamencie, głównie w Senacie (lata 30.). Zajmował się m.in. zwalczaniem chorób zakaźnych i alkoholizmu.
Utrzymywał kontakty z władzami II RP – m.in. z Józefem Piłsudskim i Ignacym Mościckim. Spotkał się z Piłsudskim trzykrotnie podczas jego wizyt w Rumunii (1922, 1928, 1931) oraz prawdopodobnie w 1934 r. w Moszczanicy k. Żywca. Mimo naturalnej asymilacji zachował tożsamość polską – w domu Skupiewskich mówiono po polsku. Jego pierwszą żoną była Zofia z Ajdukiewiczów, córka malarza Tadeusza Ajdukiewicza, który czasowo przebywał w Bukareszcie i malował tam m.in. portrety rumuńskiej pary królewskiej.
Po rozwodzie Skupiewski ożenił się z Eleną Laptev. Zmarł w 1949 r., jego ciało skremowano w krematorium Cenușa. Symboliczny grób znajduje się w rodzinnej kwaterze na cmentarzu Bellu.
Dom przy ul. Grigore Mora 6, wzniesiony ok. 1900 r. w stylu narodowym rumuńskim, został nabyty przez Skupiewskiego w 1933 r. i był jego ostatnim miejscem zamieszkania. Położony w dzielnicy Aviatorilor, znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie Ambasady RP, funkcjonującej w tym samym miejscu od 1928 r. Skupiewski posiadał także domy letniskowe w Sinaia i Techirghiol.
Na katolickim cmentarzu Bellu w Bukareszcie znajduje się grób rodziny Skupiewskich. Pochowano tam również pułkownika Wincentego Jasiewicza – dowódcę 2. Pułku Ułanów Grochowskich i zięcia Lucjana Skupiewskiego, zmarłego w 1941 r. Jasiewicz przybył do Bukaresztu z powodu choroby, pozostając pod opieką teścia. Kornelia Jasiewicz, jedyna córka Lucjana i Zofii, zmarła w 1965 r. w Warszawie.

8. Nagrobek Aurelii Borowskiej (1938–1941)
Również na cmentarzu Bellu znajduje się także zniszczony nagrobek Aurelii Borowskiej, pochodzący z lat 1938–1941. Obiekt nie posiada dokładniejszych danych identyfikacyjnych, stanowi jednak potwierdzenie dalszej obecności grobów polskich w przestrzeni sepulkralnej stolicy Rumunii.

9. Popiersie Jana Pawła II (2011)
Popiersie św. Jana Pawła II autorstwa Mirsada Begicia, słoweńskiego rzeźbiarza pochodzenia bośniackiego, zostało odsłonięte 1 sierpnia 2011 r. na placu im. Jana Pawła II w pobliżu Nuncjatury Apostolskiej w Bukareszcie. Upamiętnia ono wizytę papieża w Rumunii w dniach 7–9 maja 1999 r. Na cokole znajduje się cytat z Ewangelii św. Jana (J 17,21): „Ut unum sint”.