Informacja o obiekcie:
Katedra łacińska, której budowę rozpoczęto najprawdopodobniej w latach 60. XIV w. początkowo była kościołem parafialnym. Jej wznoszenie trwało ponad 100 lat. W 1405 roku po przesklepieniu prezbiterium zostało ono konsekrowane pełniąc funkcję kościoła parafialnego. Charakter katedry zmieniał się wraz z prowadzonymi pracami modernizacyjnymi. Szczególnie istotna były przeprowadzone w latach 60. XVIII wieku, nadające wnętrzu charakter barokowy z elementami rokokowymi. Wtedy też powstała m.in. dekoracja malarska ścian i sklepienia nawy pędzla Stanisława Stroińskiego. Kolejne istotne zmiany miały miejsce pod koniec XIX wieku. Nie tylko odnowiono prezbiterium wg projektu Juliana Zacharewicza ale też uczniowie Jana Matejki wykonano witraże i polichromie. Zarówno I wojna światowa jak i walki polsko-ukraińskie oraz wojna z Rosją wstrzymały prace, a wojenne rekwizycje pozbawiły ją m.in. miedzianego dachu. Do kolejnych prac przystąpiono w roku 1923, znowu jednak działania wojenne a przede wszystkim okres władzy sowieckiej we Lwowa sprawiły, że pomimo podejmowanych wysiłków stan katedry systematycznie ulegał pogorszeniu. Dopiero po roku 1991 i ingresie abpa Mariana Jaworskiego rozpoczęły się wieloletnie prace konserwatorskie, w dużym stopniu finansowane ze środków Senatu RP oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a od roku 2018 także Instytutu Polonika, na którego zlecenie przeprowadzono konserwację organów.

Zrealizowane prace: 
Projekt polegał na wykonaniu prac konserwatorskich w archikatedrze rzymskokatolickiej pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (Lwów, Ukraina) przy epitafium kanonika Piotra Milewskiego młd. (zm. 1634 r.). Epitafium przed rozpoczęciem prac konserwatorskich było w bardzo złym stanie zachowania (część elementów kompozycji w stanie awaryjnym, min. dłonie jednej z postaci).

Zastosowane zabiegi konserwatorskie wyeliminowały przyczyny zniszczeń substancji zabytkowej, zatrzymanie niekorzystnych zmian oraz zabezpieczenie przed dalszym niszczeniem. Konserwacja uwzględniła zarówno cechy artystyczne jak i estetyczne obiektu. Aby uzyskać powyższe założenia powierzchnię nagrobka oczyszczono z zabrudzeń i nawarstwień powierzchniowych oraz przemalowań, wymieniono nieestetyczne i zwietrzałe uzupełnienia wtórne oraz zwietrzałe zaprawy w spoinach. Konieczne było tez wykonanie nowych uzupełnień ubytków różnego pochodzenia oraz zabezpieczenie spękań w oparciu o zaprawę na bazie żywic syntetycznych. Rekonstrukcje dużych ubytków wykonano w odpowiednio dobranym materiale skalnym. Podjęto też wszelkie starania, aby odzyskać poleru w takim stopniu w jakim obiekt posiadał go pierwotnie.

Finansowanie: Program Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Ochrona dziedzictwa kulturowego za granicą"

Więcej o projekcie: https://polonika.pl

• Towarzystwo Tradycji Akademickiej, realizacja w roku 2023.