W krótkim tekście opisane są Tereszki, wieś należąca dawniej do książąt na Ostrogu. Wspomniana jest historia przekazania wsi przez Janusza Sanguszkę Michałowi Grocholskiemu hr. Syrokomla, małżonkowi Anny Radzimińskiej hr. Lubicz. Dalej opisane są dzieje wyżej wspomnianego rodu, który istnieje do czasu pisania artykułu. Wspomniane jest także zbudowanie kaplicy, a obecnie kościoła w Tereszkach (Źródło: „Ziemia. Tygodnik Krajoznawczy Ilustrowany”, Warszawa 1910, nr 34, s. 7, za: Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa).

Uwspółcześniony odczyt tekstu

Tereszki na Wołyniu. 

Tereszki, w powiecie starokonstantynowskim guberni wołyńskiej, obecnie wieś, mająca około tysiąca mieszkańców, znane już były w XVI w. i należały do ordynacji książąt na Ostrogu. Ostatni ordynat, Janusz Sanguszko, na mocy tzw. tranzakcji Kolbuszowskiej w r. 1753 przekazał Tereszki i Maiki na własność Michałowi Grocholskiemu hr. Syrokomla, sędziemu bracławskiemu, ożenionemu z Anną Radzimińską hr. Lubicz, którzy zostawili liczne potomstwo, a od dwu ich synów idą dwie linie tego rodu: starsza, tzw. wojewodzińska, od Marcina, woj. bracławskiego, na Hrycowie, Strzyżawie, Pietniczanach etc., i młodsza, miecznikowska, od Franciszka, miecznika koronnego, pana na Tereszkach, Woronowicy, Czerwonej itd. 

Miecznik poślubił Helenę Justynę Leśnicką, starościankę żytomierską, która mu wniosła klucz norzyński, czerwoński i inne dobra. Miecznik w wielkich był łaskach u Stanisława Augusta i właśnie w tym oto dworze odwiedzał go król 24 maja 1788 r., hojnie i wspaniale podejmowany, o czym Naruszewicz w swoim „Dyaryuszu” wspomina. Miecznik zostawił dwu synów: Antoniego, pierwszego marszałka szlachty starokonstantynowskiej, bezdzietnego z Eleonorą Bieszyńską, i Jana Nepomucena (1767-1849), którego syn, z drugiego małżeństwa z Michaliną Zeidlerówną, Władysław, posiada dotąd Tereszki. Kaplicę zbudował sędzia Michał, a w r. 1761 stała się ona filią parafii bazaliskiej. Teraz w Tereszkach stawiają duży kościół.