Krótka nota opisująca wycieczkę na tzw. Żwirkowisko znajdujące się w Cierlicku. Autor opisuje zaniedbanie kaplicy znajdującej się w parku (Źródło: „Dziennik Polski”, Czeski Cieszyn 1936, R: 3, nr 85, s. 376, za: Śląska Biblioteka Cyfrowa).

Uwspółcześniony odczyt tekstu

Cierlicko (Żwirkowisko)

Byłem wczoraj na Żwirkowisku. Ze wzruszeniem wstępowałem w lasek szpilkowy, śliczny dzisiaj w wiosennej szacie świeżej zieleni, skąpany w słońcu majowym. Nikt by nie przypuszczał, nieświadomy rzeczy, że w tym wesołym lasku, w tak uroczym miejscu, zdarzyła się tak bolesna sercu każdego Polaka katastrofa. Po przebyciu kilku kroków drożyną leśną zobaczyłem Żwirkowisko. 

Co za śliczny miniaturowy park. Jak pięknie ludność polska umiała upamiętnić to miejsce. Nic dziwnego, boć to przecie Żwirki i Wigury, skrzydlatych rycerzy polskich, start do wieczności. Ze wzruszeniem w sercu, głową odkrytą, jako na miejscu świętych narodowych pamiątek, szedłem ku dumnie w górę strzelającemu mauzoleum, któremu chciano uczcić i w pięknej formie pamięć dwóch polskich bohaterów. 

Stanąłem u zamkniętych drzwi, by zajrzeć do wnętrza, spodziewając się tam zobaczyć jeszcze jakieś nowe ślady przebytej tu tragedii. Lecz o zgrozo, szkoda, że to uczyniłem, lepiej mi było zostać z dala i z zewnątrz wszystko podziwiać i cicho w zakątku leśnym gdzieś dumać. Wnętrze kaplicy pełne brudu, nikt nie postarał się, by zmyć ślady przyniesionego tam na butach błota w czasie jakiejś odległej uroczystości. Na stopniu przed tablicą niedopalone świece, z lewej strony odbita tabliczka kaflowa u spodu kamiennego słupa. 

Smutno mi było, gdym widział ten brak poszanowania i pamięci o tym miejscu. Zwiesiłem ponuro głowę i odszedłem precz, a w duszy odczuwałem wstyd.