Zbigniew Herbert urodził się 29 października 1924 roku we Lwowie, w rodzinie inteligenckiej o polskich i ormiańskich korzeniach. W dzieciństwie interesował się literaturą i sztuką, co było pielęgnowane przez jego rodziców. Jego młodość przypadła na tragiczny okres II wojny światowej, która przerwała spokojne życie rodzinne i zmusiła Herberta do dorastania w ekstremalnych warunkach. Lwów został zajęty przez wojska radzieckie, a następnie przez hitlerowskie Niemcy, co wywarło głęboki wpływ na jego światopogląd i przyszłą twórczość.

Po wojnie Herbert, jak wielu Polaków z Kresów, musiał opuścić Lwów. Zamieszkał w Krakowie, gdzie rozpoczął studia ekonomiczne na Akademii Handlowej, a następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przeniósł się także do Torunia, aby studiować filozofię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. Był to czas intensywnej nauki i poszukiwań intelektualnych, które miały ogromny wpływ na jego przyszłą twórczość literacką. W tym okresie Herbert zainteresował się historią, kulturą i filozofią klasyczną, co znajdzie później odbicie w jego utworach.

Debiutował w 1956 roku tomikiem „Struna światła”, który został wydany w czasie tzw. odwilży po Październiku 1956, kiedy nastąpiło względne poluzowanie cenzury komunistycznej. Herbert szybko zyskał uznanie jako poeta niezależny, nieugięty wobec propagandy i kompromisów ideologicznych. Jego kolejne tomy poezji, w tym „Hermes, pies i gwiazda” (1957) oraz „Studium przedmiotu” (1961), utrwaliły jego pozycję jako jednego z najważniejszych głosów polskiej literatury. Herbert był autorem wielu esejów, m.in. „Barbarzyńcy w ogrodzie” (1962), będących owocem jego podróży po Europie, gdzie fascynował się sztuką, historią i kulturą śródziemnomorską.

Na przestrzeni lat 60. i 70. Herbert wielokrotnie wyjeżdżał z Polski, podróżując po Europie Zachodniej oraz Stanach Zjednoczonych, gdzie wykładał na uniwersytetach i spotykał się z przedstawicielami zachodnich kręgów intelektualnych. Jego wiersze były przesiąknięte klasycznym podejściem do etyki, szacunku dla tradycji i zasad, a także krytyką totalitaryzmu i oporu wobec tyranii – tematy te uczyniły go jednym z największych poetów moralnych XX wieku. Symboliczną postacią jego poezji stał się Pan Cogito, bohater cyklu wierszy, w których autor analizował kondycję ludzką i moralne dylematy człowieka w czasach kryzysu wartości.

Po powrocie do Polski w latach 90. Herbert kontynuował twórczość, wydając kolejne tomiki wierszy, m.in. „Rovigo” (1992) i „Epilog burzy” (1998). Był także aktywnym komentatorem życia publicznego, mocno zaangażowanym w polską debatę intelektualną. Otrzymał wiele nagród literackich, zarówno w kraju, jak i za granicą, w tym międzynarodową Nagrodę im. Herdera oraz Nagrodę im. Jurzykowskiego.

Zbigniew Herbert zmarł 28 lipca 1998 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek literacki, który stał się inspiracją dla kolejnych pokoleń. Jego twórczość, skupiona wokół wartości etycznych, klasycznej kultury i nieugiętej postawy wobec zła, nadal stanowi ważne świadectwo dla czytelników na całym świecie.