Ukształtowana w średniowieczu przestrzeń tallińskiej starówki ma bardzo nietypowy, jak na portowe miasto hanzeatyckie, rozkład architektoniczny. Miasto (dawny Rewal) nie posiadało typowego długiego nabrzeża oraz prostopadłych do niego ulic, które pełniły rolę rynku. Układ przestrzeni miejskiej dzieli się na tzw. miasto górne (z katedrą i zamkiem) oraz na miasto dolne z głównym rynkiem. Całość była otoczona murami miejskimi, o długości ponad 2300 metrów, wzmocnionymi kilkudziesięcioma basztami (z których 26 przetrwało do dnia dzisiejszego). Ważnym elementem zabudowy dolnego miasta był potężny klasztor dominikanów usytuowany w sąsiedztwie rynku, mniej więcej w połowie wschodniej ściany murów miejskich. Rewalski klasztor wraz z kościołem pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej powstał jeszcze przed połową XIII wieku, w 1246 roku, jako drugi ośrodek dominikański na terenie Inflant. W czasach zwycięstwa reformacji w Rewalu (lata 1524 - 1525 ) klasztor został zamknięty a zakonników wypędzono z miasta, kilka lat później spłonął klasztorny kościół św. Katarzyny. Po pierwszej wojnie światowej pozostałości kompleksu klasztornego udostępniono turystom. W latach 1954 - 1968 na terenie klasztornym były prowadzone rozległe prace archeologiczne oraz wykonano częściową rekonstrukcję obiektu, a następnie otwarto muzeum w formule lapidarium. Północne skrzydło dawnego konwentu stanowiące tzw. nowy refektarz w XIX wieku przebudowano na kościół katolicki, obecnie katedra świętych Piotra i Pawła.

Ruiny dominikańskiego klasztoru w Rewalu stanowią jeden z najlepiej zachowanych kompleksów klasztornych na terenie całych Inflant. Teren dawnego klasztoru znajduje się częściowo w administracji władz miasta oraz jako zabudowania przylegające do katedry świętych Piotra i Pawła stanowi własność parafii rzymskokatolickiej. Dostęp do tej drugiej części jest możliwy od strony kruchty kościoła katedralnego (korytarzem po prawej stronie od wejścia). Można tu obejrzeć fragment dobrze zachowanych krużganków klasztornych otaczających dawny wirydarz (w skrzydle zachodnim i częściowo południowym). Są tutaj również eksponowane artefakty architektoniczne pochodzące z klasztornych dekoracji rzeźbiarskich. Od strony ul. Müürivahe Tänav w jednym z dziedzińców można zwiedzić ekspozycję muzeum dominikańskiego oraz galerię sztuki znajdująca się w podziemiach, po sąsiedzku funkcjonuje współczesna kaplica zakonu dominikanów, którzy od kilku lat wznowili swą działalność w Tallinie. Kilkanaście metrów dalej poprzeczna wąska uliczka to tzw. Pasaż św. Katarzyny, uważany za jeden z najstarszych zachowanych reliktów średniowiecznego Rewala. Na bocznej ścianie pasażu (dawny zewnętrzny mur kościelny) wyeksponowano kamienne płyty nagrobne (pochodzące z XIV - XV wieku) upamiętniające członków magistratu, Wielkiej Gildy i Bractwa Czarnogłowych. Ta sama droga prowadzi do ruin kościoła klasztornego św. Katarzyny. Po wspomnianym pożarze świątyni na początku lat 30. XVI wieku oraz późniejszych zawaleń niezabezpieczonej pozostałości konstrukcji (największe w XIX wieku), z budowli klasztornej w całości zachowały się tylko: fundamenty, częściowo sklepiona krypta pod chórem, dwa portale wejściowe, dolna strefa ściany zachodniej i południowej oraz częściowo ściana północna, dolna część wieży i część murów apsydy. Najbardziej okazale prezentuje się portal zachodni świątyni na którym zachowały się rzeźbiarskie dekoracje przedstawiające smoki niosące w pysku węże, interpretowane jako utożsamienie zakonu dominikańskiego z krzewieniem edukacji i wiary.