Antoni Brochwicz-Lewiński (1902-1990), urodzony w majątku Wojsławice, oficer dyplomowany artylerii Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych, mianowany przez prezydenta RP na uchodźstwie generałem brygady, członek III Rady Rzeczypospolitej Polskiej. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Kaliszu (XI 1918-I 1919), wojnie z bolszewikami (1920). 24 września 1924 roku został mianowany podporucznikiem, 21 grudnia 1925 roku awansował na porucznika, a 27 czerwca 1935 roku na kapitana. Pracował dla wojska w Kaliszu i Gnieźnie. W październiku 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Od października 1941 roku pełnił funkcję referenta opieki w Dowództwie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. 11 grudnia 1941 roku awansował na majora. Następnie działał w Armii Polskiej na Wschodzie. Od września 1947 roku w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Na pułkownika awansował 15 sierpnia 1955 roku. Od 12 marca 1957 roku brał czynny udział w działaniach RP na Uchodźstwie: w Radzie Rzeczypospolitej Polskiej, pełnił funkcję Ministra Obrony Narodowej, generała brygady (od 15 sierpnia 1962 roku), sprawował obowiązków do czasu powołania nowego rządu (1965). Był także członkiem III Rady Rzeczypospolitej Polskiej, pełnił obowiązki Generalnego Inspektorem Sił Zbrojnych, należał do Kapituły Krzyża Orderu Wojennego Virtuti Militari.