Cykl sześciu witraży, zlokalizowanych w rzymsko-katolickim kościele farnym pod wezwaniem św. Pankracego, został zrealizowany w 1993 r. przez Jana Januarego Janczaka (ur. 1938) w ramach restauracji wnętrza budynku, trwającej od 1991 r. Swoim niekonwencjonalnym projektem, łączącym poetykę surrealizmu z ekspresjonizmem, artysta umiejętnie wplótł nowoczesne trendy malarstwa figuratywnego w zabytkową, późnogotycką, XVII-wieczną architekturę.

Niekonwencjonalne ujęcie

Szklane kompozycje usytuowane zostały w strzelistych, gotyckich niszach okiennych transeptu. W serii sześciu paneli Janczak zrezygnował z kanonicznej metody budowania narracji historii Zbawienia w oparciu wyłącznie o epizody z Biblii, swobodnie przeplatając sceny ze Starego i Nowego Testamentu z elementami ikonograficznymi zaczerpniętymi ze współczesności i prehistorii. Ta decyzja zawyrokowała o tym, że obok przedstawień Wieży Babel, Dziesięciu Przykazań, Przemienienia, Ostatniej Wieczerzy, Veraiconu (chusta św. Weroniki, którą ocierała oblicze Chrystusa w drodze na Golgotę), Złożenia do Grobu, Zwiastowania, Narodzin Chrystusa, Trzech Króli i Arki Noego, w serii odnajdziemy wizerunki wypadku samochodowego, żyrafy czy dinozaura. 

Inspiracje dla kompozycji 

Szklane kompozycje zainspirowane zostały przemianami w sztuce XX w., w tym m.in. nurtem odnowy sztuki sakralnej, zapoczątkowanym w latach 20. we Francji. Odrodzenie to wiązało się z odejściem od iluzjonizmu w witrażownictwie, charakterystycznym dla XIX w. i początku kolejnego stulecia. Eksperymentalne próby wypracowania nowych formuł dziedziny objęły zarówno technologię, jak i ikonografię, owocując powstaniem tzw. witraży artystów (vitraux d'artistes), które twórcy realizowali na zlecenia współpracujących ze sobą organów władz państwowych i instancji kościelnych. To właśnie w tym nurcie, który w latach 90. XX w. coraz częściej skłaniał się ku figuracji, należałoby upatrywać źródeł doboru środków wyrazu i konwencji estetycznych przez Janczaka.

Panele Janczaka w kościele pod wezwaniem św. Pankracego mieniące się różnorodnymi barwami w zależności od oświetlenia, mimo że w dużej mierze utrzymane w tonacji kolorystycznej nieba i ziemi, odrealniają wnętrze budynku, przykuwając uwagę intensywnością swych barw oraz onirycznością projektu stworzonego przez artystę. Przewaga niebieskich tonów i poetyckość ikonografii (zwierzęta oraz efemeryczne, niekiedy unoszące się wydłużone sylwetki ludzkie) sprawiają, że witraże te przywodzą na myśl oniryczne kompozycje żydowskiego artysty z Witebska uważanego za jednego z prekursorów francuskiego ekspresjonizmu - Marca Chagalla (1887-1985). 

Cykl na tle twórczości Jana Januarego Janczaka

Tematyka cyklu odzwierciedla zainteresowania twórcze Janczaka metafizyką, marzeniami sennymi i kulturą popularną rozwijane w jego malarstwie od lat 60. XX w., co nieraz interpretowano jako wyraz naiwnej, ludowej stylizacji i świadomą grę artysty z konwencją surrealizmu. Począwszy od lat 70. XX w. twórca podejmuje wątki związane z bólem, stratą i żałobą obecne w cyklu w Boswil pod postacią epizodów z życia Chrystusa. Od lat 80. XX w. Janczak rozwija język stylistyczny, w którym dominują postaci o wydłużonych sylwetkach, eksperymentuje także z witrażem. Realizacja w kościele pod wezwaniem św. Pankracego stanowi rezultat pozytywnego odbioru wcześniejszych szklanych kompozycji zrealizowanych przez artystę m.in. w kościele Dobrego Pasterza w Lustenau (1989) i kaplicy zamkowej w Schwarzenbach (1989).