W czerwcu i na początku lipca 1920 r., w okresie ofensywy frontu południowo-zachodniego, pod Korcem toczyły się walki wojsk polskich z sowiecką 1. Armią Konną Siemiona Budionnego. Po stronie polskiej walczyły: 1. Dywizja Piechoty Legionów płk. Juliusza Rómmla, 3. Dywizja Piechoty Legionów gen. Leona Berbeckiego i 6. Dywizja Piechoty płk. Ottokara Brzozy-Brzeziny. Celem walk było pobicie pod Korcem armii Siemiona Budionnego, jednak zła koordynacja działań i brak łączności pomiędzy dywizjami doprowadziły do tego, że działania zbrojne strony polskiej ograniczyły się do wielu drobnych starć z wojskami przeciwnika. Wobec takiego rozwoju sytuacji na froncie strona polska zaniechała działań ofensywnych w rejonie Korca.

Kolejne walki pod Korcem miały miejsce we wrześniu 1920 r. w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich w Ukrainie. Walki toczyła 2. Dywizja Jazdy płk. Gustawa Orlicz-Dreszera z sowiecką 44. Dywizją Strzelców pod dowództwem komandarma Iwana Dubowoja. Walki te zakończyły się częściowym sukcesem wojsk polskich, czyli odzyskaniem zajętych terenów, jednak nie udało się osiągnąć celu, jakim było zniszczenie sztabu 1. Armii Konnej i jej oddziałów.

32 żołnierzy polskich poległych w tych walkach pochowano na miejscowym cmentarzu. Ich nazwiska nie są znane.

Na mogile zbiorowej żołnierzy polskich ustawiono niewysoki sześcienny postument, na którym osadzono betonowy krzyż. Na postumencie umieszczono tabliczkę z inskrypcją: „32 poległym za Ojczyznę”.