Jan III Sobieski (1629-1696), urodzony w Olesku, syn Jakuba Sobieskiego i Zofii Teofili Daniłowicz, król Polski, jeden z najwybitniejszych dowódców wojskowych w historii Rzeczypospolitej. Jeden z najwybitniejszych władców Rzeczypospolitej Obojga Narodów i znakomity dowódca wojskowy. Wykształcony w Kolegium Nowodworskiego w Krakowie i na Uniwersytecie Jagiellońskim, odbył także podróże edukacyjne po Europie Zachodniej.

Karierę wojskową rozpoczął podczas wojen z Kozakami i Szwedami, a następnie wsławił się w walkach z Tatarami i Turkami. W 1668 r. został hetmanem wielkim koronnym, a w 1674 r., po śmierci Michała Korybuta Wiśniowieckiego, wybrany królem Polski. Największą sławę przyniosło mu zwycięstwo pod Wiedniem 12 września 1683 r., gdzie jako naczelny wódz sprzymierzonych wojsk chrześcijańskich rozgromił armię Imperium Osmańskiego. Uznawany był w Europie za „obrońcę chrześcijaństwa”, a jego list do papieża Innocentego XI zaczynający się od słów „Venimus, vidimus, Deus vicit” („Przybyliśmy, zobaczyliśmy, Bóg zwyciężył”) przeszedł do historii. W polityce wewnętrznej starał się umocnić władzę królewską i zapewnić sukcesję tronu swemu synowi Jakubowi Ludwikowi. Wzniósł m.in. pałac w Wilanowie jako rezydencję królewską. Był mecenasem nauki i sztuki.

Zmarł w Wilanowie w 1696 r. i został pochowany na Wawelu. Pozostaje jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci polskiej historii – symbolem rycerskiego patriotyzmu i zwycięstwa nad zagrożeniem tureckim.

Zasłynął przede wszystkim zwycięstwem w bitwie pod Wiedniem w 1683 r., która przyniosła mu przydomek „Lwa Lechistanu” oraz tytuł „Fidei Defensor” nadany przez papieża Innocentego XI. Jako dowódca wojskowy i polityk przyczynił się do stabilizacji kraju po trudnym okresie wojny polsko-rosyjskiej i potopu szwedzkiego. Sobieski był człowiekiem niezwykle wykształconym, poliglotą, bibliofilem i pasjonatem nauk. Studiował w Krakowie, podróżował po Europie, a jego zainteresowania obejmowały m.in. matematykę, astronomię i geografię. Jego biblioteka liczyła około 7000 woluminów, a w jego życiu naukowym odgrywali rolę m.in. Tytus Liwiusz Burattini oraz Jan Heweliusz.