Zarys historyczny
Miejscowość leży u ujścia rzeki Błożewka do Strwiąża, w pobliżu granicy z dawnym powiatem samborskim. W roku 1533 wieś należała do Koniuszeckich, a sto lat później kolejno do Ostrowskich herbu Leliwa (od roku 1628), Wojciecha Aleksandra Przedwojowskiego (od roku 1651). W XVIII w. Koniuszkami Siemianowskimi władali: Felicjan Ślepowron Gutowski, następnie Sieniawscy, a w wieku XIX i XX Lewiccy. Początkowo miejscowość podlegała pod Rudki, ale w roku 1909 powstała na miejscu ekspozytura parafialna, a 16 lat później niezależna parafia, która objęła opieką duszpasterską takie wsie jak: Błozew Dolna, Chłopczyce, Czernichów, Koniuszki Siemianowskie, Ostrów, Wańkowice i Zagórze.

Jak pisze Jan K. Ostrowski w swoim opracowaniu na temat kościoła, w roku 1901 w Koniuszkach Siemianowskich powstała kaplica, która została jednak rozebrana 24 lata później, tuż przed budową umawianego obiektu sakralnego. Materiały rozbiórkowe częściowo posłużyły do wzniesienia kościoła parafialnego. Autorem projektu (najprawdopodobniej) był Eugeniusz Karol Czerwiński. Budowlę wzniesiono dzięki składkom parafialnym. Fundatorem ołtarza był Wojciech Jarzynowski właściciel Ostrowa. Konsekracja miała miejsce w roku 1927. Niestety w roku 1951 budowla uległa rozbiórce, a wyposażenie zostało rozproszone, rozkradzione i zniszczone. 

Architektura
Kościół w Koniuszkach Siemianowskich był obiektem murowanym składającym się z prezbiterium, nawy, kaplicy oraz z zakrystii. Prawdopodobnie z boku umiejscowiono wieżę, natomiast pod kościołem znajdowała się krypta. Z dostępnych informacji wynika, że podłogi wyłożone były kamienną posadzką. Dach pokryto cynkowaną blachą, a wieżyczka na sygnaturkę zrobiona była z metalu. Wiadomo również, że w prezbiterium znajdowało się troje okien, a w nawie pięć.

Do najważniejszych elementów związanych z wyposażeniem i otoczeniem kościoła należały:

• Ołtarz ufundowany przez Wojciecha Jarzynowskiego (1927) z obrazem przedstawiającym wizerunek Matki Boskiej;
• Dzwony wykonane przez firmę Felczyńskich z lat 1923 (68 kg) i 1934 (165 kg).

Obiekt nie istnieje. Został rozebrany w roku 1951, a materiały posłużyły komunistom do budowy kołchozu. Nie udało się odnaleźć żadnych elementów związanych z wyposażeniem.