Miejscowość położona jest w malowniczym miejscu, nad potokami i stawami, które zlewają się w potok o nazwie Tajna. Na terenie wsi znajduje się wzgórze o wysokości 353 m n.p.m. Iwankówka Trembowelska mieści się około 10 kilometrów w kierunku wschodu od Trembowli. Najstarsze wzmianki o tej miejscowości pochodzą z XVI wieku, a wśród właścicieli wymienia się m.in. : Baranieckich, Czestołowskich, Łąckich, Szumańczowskich. Z tymi ostatnimi wiąże się ciekawa historia. Jednym z zarządzających dobrem, w początkach XVIII wieku, był Stanisław Szumańczowski, ponoć furiat nad furiaty, wszczynający nieustanne awantury w okolicy. W roku 1720 trembowelscy mieszczanie zorganizowali się i… zastrzelili pieniacza. Na pamiątkę tego wydarzenia postawiono figurę Św. Stanisława nieopodal wsi.

W początkach XIX stulecia Iwanówka Trembowelska należała m.in. do: Bobrowskich, Jakuba Ebermana i Dawida Parnesa, w wieku XX do Florentyny Czartoryskiej (z Dzieduszyckich), a w dwudziestoleciu międzywojennym do Michała Szotarskiego.

W XIX stuleciu potrzeba posiadania niezależnego obiektu sakralnego zaczęła prowadzić do konkretnych działań wśród mieszkańców. W ostatniej dekadzie tego stulecia rozpoczęto budowę. Udało się to głównie dzięki składkom wiernych oraz dotacji Florentyny z Dzieduszyckich Cieńskiej. Konsekracja miała miejsce w roku 1896. Miejscowość podlegała pod parafię w Trembowli, jednak gdy obiekt był już gotowy we wsi rezydował delegowany wikary. W okolicach roku 1908 Iwanówka Trembowelska funkcjonowała jako odrębna ekspozytura, choć data erekcji wskazuje na rok 1897. Do rangi niezależnej fary placówka została podniesiona w roku 1925. W dwudziestoleciu międzywojennym przyłączono do niej takie miejscowości jak: Łozówka, Stadnica i Wiktorówka. W tamtych latach, na terenie parafii funkcjonowały również dwie murowane kaplice, w Hleszczawie i Łozówce. Ta druga stanowiła część większego obiektu ze świetlicą, szkołą powszechną i mieszkaniem nauczyciela.

Niepokoje II wojny światowej, a szczególnie napady ze strony Ukraińców pod koniec konfliktu doprowadziły do ucieczki mieszkańców z miejscowości. Ostatni proboszcz, ksiądz Franciszek Napieracz, opuścił wieś w 12 marca 1944 roku, po tym jak udało mu się schronić podczas napadu UPA na plebanię. Przez krótki czas farą administrował ksiądz Kazimierz Białowąs, jednak po brutalnym akcie terroru na jego placówkę, on też udał się do Polski. Jak pisze Tomasz Zaucha w swoim opracowaniu na temat obiektu, kościół został zamknięty wkrótce po II wojnie światowej. Sowieci urządzili w nim skład zboża, a w późniejszych latach salę sportową. Obecnie znajduje się tam cerkiew prawosławna patriarchatu Kijowskiego pw. Narodzenia Matki Boskiej.

Architektura

Obiekt znajduje się w południowej części wsi, nieopodal skrzyżowania dróg do Hleszczawy, Chorostkowa i Trembowli. Kościół ustawiono na kamiennej podmurówce, wymurowano z cegły i otynkowano. Składa się z trójprzęsłowej nawy oraz z węższego i niższego, jednoprzęsłowego, zamkniętego trójbocznie prezbiterium, które skierowano na północny wschód. Do części ołtarzowej dołączono prostokątne pomieszczenie pełniące funkcję zakrystii.

Fasada jest trójosiowa, jednokondygnacyjna i ujęta na skrajach w pilastry toskańskie. Wspierają one belkowanie z fryzem o zdwojonej szerokości. Od góry część frontalną zamyka trójkątny szczyt ujęty w postumenty. W jego polu znajduje się kuliste okienko. Otwór wejściowy, umieszczony po środku, został umieszczony w płytkiej wnęce zamkniętej odcinkowo. Ozdobiono go pseudopilastrami na cokołach i zamknięto trójkątnym szczytem, analogicznie do góry fasady. Artykulację elewacji bocznych nawy przeprowadzono za pomocą pilastrów toskańskich.

Nad nawą znajduje się dach dwuspadowy, podobnie jak nad częścią ołtarzową, tyle że w tym ostatnim module przechodzi w ostrosłupowy. Zakrystię zaś przykryto dachem pulpitowym. Dawniej obiekt wieńczyła wieżyczka na sygnaturkę obita blachą, zakończona wysokim ostrosłupowym hełmem z żelaznym krzyżem. Dziś zamieniono ją na charakterystyczną dla kościołów wschodnich bulwiastą kopułkę.

W otoczeniu obiektu znajdowała się murowana dzwonnica, którą zburzono.

Ściany wewnętrzne zamknięto profilowanym gzymsem. Nawa nakryta została drewnianym pseudosklepieniem kolebkowym. Podobne rozwiązanie zastosowano w prezbiterium, tyle że na etapie zamknięcia przechodzi ono w wielopolowe.

Okna w obiekcie są głównie prostokątne i zamknięte półkoliście, poza okulusem na fasadzie i analogicznym w części ołtarzowej. W zakrystii zastosowano okno prostokątne.

Jak pisze Tomasz Zaucha w swoim opracowaniu na temat obiektu, kościół w Iwanówce Trembowelskiej to przykład prostej budowli wzniesionej głównie siłami mieszkańców. Najprawdopodobniej twórca nie był architektem, a „budowniczym wykształconym w tradycji rzemieślniczej”. Wiele śladów wskazuje na to, że był nim, prowadzący budowę, Jan Lesyk.