Największy kompleks architektury historyzmu w Szwajcarii znajduje się na obrzeżach podalpejskiego miasta Thun. Stanowi on wzorcowy w skali europejskiej przykład zastosowania wypracowywanych w pierwszej połowie XIX w. zasad, określających optymalne estetyczne i funkcjonalne normy budowli użyteczności publicznej (szkół, szpitali, więzień, itp.). Zgodnie z nimi arsenały i koszary otrzymywały przeważnie oszczędne formy architektoniczne, wywiedzione z gotyku lub wczesnego renesansu włoskiego. Te ostatnie, modularnie powtarzane, a także jasny i regularny układ kompozycyjny cechują koszary w Thun.

Po uchwaleniu konstytucji w 1848 r. w Szwajcarii podjęto szereg działań na rzecz unifikacji i częściowej centralizacji państwa - w tym także jego wojsk. W Thun istniała od 1819 r. pierwsza w kraju szkoła wojskowa a wykładający w niej gen. Guillaume-Henri Dufour był głównym inicjatorem stworzenia przy niej garnizonu. Leopold Stanisław Błotnicki, inżynier i architekt czynny wówczas głównie w Bernie, autor tamże m.in. okazałej siedziby banku UBS (po uprzednich sukcesach w Genewie i Fryburgu, gdzie był architektem kantonalnym), wygrał ostatni z konkursów, kolejno rozpisywanych na szczeblu federalnym, przewidujących budowę w Thun głównych koszar armii Konfederacji. Decyzją władz federalnych w Bernie przyjęto ostatecznie w 1863 r. projekt Błotnickiego (stworzony we współpracy z inżynierem Felixem Wilhelmem Kubly z Sankt Gallen). Budowla była pierwotnie zaplanowana dla garnizonu liczącego 1162 ludzi i 400 koni. Nie jest jasne, które z wielu budynków pomocniczych projektował również Błotnicki. Wykształcony w kręgu uczelni Berlina i Monachium zaproponował on kostium architektoniczny typowy dla krajów niemieckich. Przy surowości elewacji i oszczędnym detalu pojawiają się tu jednak elementy „obronnej” rustyki, wieżyczki na narożach ryzalitów, a także program ideowy: daty ważnych bitew z historii Szwajcarii, herby kantonów, napisy we wszystkich czterech językach Konfederacji.

Kompleks był następnie kilkakrotnie powiększany. Ostatnia konserwacja zabytku miała miejsce w 1964 r. W latach 2016-2019 przeprowadzono gruntowną rewitalizację i modernizację budynków koszarowych. W dyskusji nad tą decyzją na szczeblu federalnym wskazano na znaczenie militarne, ale także historyczno-architektoniczne kompleksu, najważniejszego dla Konfederacji obok Parlamentu w Bernie i Politechniki w Zurychu, uznanego za pierwszy garnizon federalnych sił zbrojnych, a w XX w. także za „Heimat der Panzertruppen der Schweizerischen Armee” („gniazdo” oddziałów pancernych armii szwajcarskiej).