Maciej Wodziński (ur. 23.02.1782 r. w Gołębiowie koło Kutna, zm. 16.07.1848 r. w Dreźnie) – herbu Jastrzębiec, senator-kasztelan i senator-wojewoda Królestwa Polskiego, uczestnik kampanii napoleońskich. Po upadku powstania listopadowego od 1831 r. mieszkał w Dreźnie. Jego siostrzenicą była malarka Maria Wodzińska, która w 1835 r. w Dreźnie poznała Fryderyka Chopina („poeta fortepianu” oświadczył się rok później). Ostatecznie rodzina Wodzińskiej nie wyraziła zgody na ślub, ze względu na pogarszający się stan zdrowia muzyka. Chopin napisał dla swojej niedoszłej żony Walca As-dur, nazwanego później „Pożegnalnym” (Walc „Les adieux”). Wodzińska z kolei namalowała portret, uważany za jedną z najwierniejszych podobizn muzyka (akwarela, 1836 r., Muzeum Narodowe w Warszawie). Do spotkania tych dwojga doszło prawdopodobnie „dzięki” odwiedzinom Marii z rodziną (po dłuższym pobycie w Genewie), mieszkającego właśnie w Dreźnie, wuja Macieja Wodzińskiego

Stary Cmentarz Katolicki, na którym znajduje się wiele grobów znanych osobistości, zalicza się do jednych z najbardziej znaczących obiektów kulturalnych Drezna. Nekropolia ta pozostaje jednym z najstarszych istniejących do dzisiaj miejsc pochówku. Historia cmentarza zaczyna się… ślubem. W sierpniu 1719 r. książę Saksonii, późniejszy Fryderyk August II, ożenił się z księżną austriacką Marią Józefą. Świętowanie z wyszukana pompą trwało na okazałym Dworze Drezdeńskim przez wiele dni. Jednakże już w zapisie ślubnym/intercyzie z 10 kwietnia 1719 r. pomyślano o innych stronach życia. Pisemnie zostało uregulowane, że w ewangelicko-luterańskiej Saksonii katolickim członkom rodziny dworskiej ze strony Księżnej, zostanie zapewnione specjalne miejsce pochówku. Książę-elektor Fryderyk August I przyznał 20 października 1720 r. w Warszawie, jako August II (król Polski) zezwolenie na założenie takiego miejsca. Jednakże dopiero 25 października 1723 r. wydano rozporządzenie wykonawcze. W tym dość obszernym rozporządzeniu żądało się:

Rada miasta Drezna musi być dokładnie powiadomiona o nazwisku, wieku, służbie urzędowej i rodzaju śmierci zmarłego oraz dacie pochówku.

a także:

Zmarły ma być chowany w absolutnej ciszy, bez konduktu czy procesji; najwyżej dwa powozy mogą towarzyszyć orszakowi pogrzebowemu, pogrzeb ma przebiegać za zamkniętymi bramami.

08 listopada 1723 r. ukazała sie jeszcze jedna królewska deklaracja, dotycząca rozporządzenia wykonawczego. Dopuszczała ona, że również katoliccy dworzanie króla i następców tronu mogą cieszyć się z tego wynagrodzenia (bycia tutaj pochowanym). Do momentu wykończenia i oddania cmentarza do użytku minęły jeszcze miesiące. Jako pierwszego pochowano tam włoskiego aktora Philippa Molteno (16 lutego 1724 r.). W tym samym roku odbyło się 27 dalszych pogrzebów. Przed zmarłymi katolikami, nie należącymi do dworu, wrota cmentarza pozostawały zamknięte.

Po śmierci Augusta Mocnego w 1733 r., jego syn ksiażę-elektor Saksonii Fryderyk August II i król Polski August III, za wstawiennictwem swojej żony Marii Józefy, zapewnił katolikom więcej praw i swobód niż jego ojciec. „Uwolnił” cmentarz dla wszystkich katolików w specjalnym królewskim dekrecie z 09 września 1738 r. Cmentarz powiększano w 1740 i 1842 r., jednak dalsze przestrzenne rozbudowanie nie było już możliwe. W 1874 r. powstał Nowy Cmentarz Katolicki, w odległości ok. 1 kilometra, przy Bremer Strasse.

Od 1697 do 1763 r., kiedy saksońscy książęta-elektorowie byli jednocześnie królami Polski, wielu Polaków żyło i przebywało na dworze saksońskim. W czasach Augusta II Mocnego około 20% urzędników w Dreźnie stanowili Polacy. Kolejne fale napływu ludności polskiej były związane z emigracją po nieudanych zrywach wyzwoleńczych: powstaniu listopadowym i powstaniu styczniowym. Na Alte Katholischer Friedhof możemy odnaleźć groby ponad 50 osób polskiego pochodzenia.

Poza Polakami, pochowani są na opisanej nekropolii przedstawiciele znanych rodów Drezna, ale także artyści kształtujący wielokulturowy krajobraz Saksonii, wśród których warto wymienić: Balthasara Permosera (1651-1732), Giovanniego Battistę Casanovę (1728-1795), Franza Gerharda von Kugelgena (1772-1820), Ermenegildo Antonio Donadiniego (1847-1936).

Dane techniczne: pomnik – granit; płaskorzeźba i tablica metalowe (problem z identyfikacją stopu); wys. ok. 230 cm