W tekście opisane jest miasto Równe nad Ustyą, które początkowo należało do Maryi Siemionowej, później do książąt Ostrogskich, aż wreszcie trafiło w ręce książąt Lubomirskich. Wspomniany jest pałac w Równem, który należał do Lubomirskich (Źródło: „Tygodnik Illustrowany”, Warszawa 1872, Seria 2, T:9, s. 93, 96 za: Biblioteka Cyfrowa Uniwersytetu Łódzkiego).

Uwspółcześniony odczyt tekstu.

Opis Równego.

Dając tu drzeworyty przedstawiające pałac ks. Lubomirskich i gimnazjum w Równem, a nie mając pod ręką szczegółowego opisu tej starożytnej siedziby wołyńskiej, powtarzamy to, co w tej mierze pisze „Starożytna Polska” Balińskiego i Lipińskiego. Równe nad rzeką Ustyą i wielkim stawem, jedno z dawniejszych miasteczek tej części kraju, otrzymać mogło nazwę od położenia swego na równym miejscu. Na początku XVI wieku należało do jakiejś owdowiałej księżny Marii Siemionowej (Olizarowej?), której spór z Dziewszycami o grunta wiejskie rozstrzygnął roku 1515 Zygmunt I. Że majętność ta należała do książąt Ostrogskich, dowodzi zapis z 1548 r., mocą którego Beata z Kościeleckich, wdowa po księciu Eliaszu, uposaża kościół w Równem. Przechodząc przez różne ręce, miasto stało się własnością książąt Lubomirskich, a z tych Józef, starosta romanowski, otrzymał roku 1778 przywilej na jarmark czteroniedzielny, poczynający się w dniu św. Jerzego, podług kalendarza dawnego. Jest tu pałac książąt Lubomirskich, przekształcony z dawnego zamku (ob. rycinę). Miasto liczy obecnie około 6000 mieszkańców i posiada gimnazjum.