W krótkiej nocie wspomniana jest katedra norymberska oraz znajdujący się w niej wielki różaniec wyrzeźbiony przez Wita Stwosza. W dalszej części tekstu następuje opis fizyczny rzeźby (Źródło: „Tygodnik Illustrowany”, Warszawa 1884, Seria 4, T:4, s. 341-342, za: Biblioteka Cyfrowa Uniwersytetu Łódzkiego).

Uwspółcześniony odczyt tekstu

KOŚCIÓŁ ŚW. WAWRZYŃCA W NORYMBERDZE
z rzeźbą Wita Stwosza.

W pięknej gotyckiej świątyni w Norymberdze, pod wezwaniem św. Wawrzyńca, pośród wysmukłych filarów, wspierających ostrolukowe sklepienia, mieszczą się dwa arcydzieła dwóch wielkich mistrzów, które potomności przekazały na zawsze ich nieśmiertelną sławę. Jest to tabernakulum Krafta, znane pomiędzy Niemcami pod nazwą Saramentshauschen, oraz wielki i misterny różaniec, rzeźbiony przez Stwosza, a przedstawiający Pozdrowienie Anielskie i Zwiastowanie.
Rycina nasza przedstawia oba te arcydzieła, pomieszczone obok siebie tak blisko, że je można było razem na niewielkiej przestrzeni odwzorować. Mistrz Adam Kraft, współczesny Stwosza, choć wcześniej zmarły, wykuł (z kamienia piaskowca) tę wysoką, wysmukłą piramidę, umieszczoną na posadzce kościoła, a strzelającą w wyżynę na 19 metrów. Oko prawic dosięgnąć nie może szczytu tej misternej wieżyczki, która stanowi istne arcydzieło pod względem lekkości, wdzięku, harmonii i bogactwa ornamentyki. Rzekłbyś, że to najsubtelniejszy filigran, prawdziwa koronka, choć wykonana nie ze srebra lub metalu, nie z włókien, lecz z twardego ciosu. Dłuto panuje tu nad opornym materiałem, jak mistrz pędzla nad bogatym światem barw, wydobywając wszystko z prawdziwie czarodziejską zręcznością. W niższych piętrach mieści się owo właściwe tabernakulum, do którego chowano monstrancję. Wyższe piętra, które pną się jedno na drugie, wznoszą się jak ornamentyka ponad szczytem domku sakramentowego. Filary i słupki, sięgając coraz wyżej, gubią się i kończą u szczytu, dość spójnie złączone i w jedno spływają jarem ostrzem. Śmiałość tych linii kamiennych sprawia niezmiernie miłe, podniosłe wrażenie. Uderza cię wszędzie zuchwałość mistrza, który stwarzał sobie w grupowaniu licznej rzeźby wypukłej mnogie trudności, aby zwycięsko zapanować nad nimi. Bogactwo ornamentyki, na którą składają się liczne z dziejów Chrystusa epizody, doda ją liniom niemało życia, ciała i plastyki. O arcydziele tym, które powszechnie wywołuje podziw, istnieje tylko jednozgodne zdanie wszystkich znawców, zapewniające Kraftowi pierwsze miejsce w rzędzie rzeźbiarzy wieku Odrodzenia w Niemczech.
Arcydziełem jest także bez żadnej wątpliwości ów utwór rzeźbiarski Wita Stwosza, zamieszczony przed wielkim ołtarzem w tym samym kościele. W samym kole mieszczą się dwie figury, naturalnej wielkości, otoczone wieńcem złotych róż, między którymi i nad którymi mieści się siedem medalionów, wyobrażających siedem pociech Panny Marii. Charakterystyczną cechą tego mistrzowskiego dzieła stanowi dziwna jego, szlachetna prostota, obok wielkiej powagi. Szczególnie tchną takim idealnym polotem fantazji draperia sukni, układ rąk, postawa i anielski wyraz twarzy. Tą samą powagą szlachetną celują i rzeźby w medalionach. Róże w wieńcu świadczą o bardzo misternym wykończeniu, które tak charakterystycznie cechuje naszego mistrza krakowsko-norymberskiego.