W tekście przypomniany jest gród na Wołyniu, który należał do różnych książąt ruskich, zaś w pierwszej połowie XVIII wieku przeszedł w ręce Lubomirskich. Jak podaje tekst, na przełomie XVIII i XIX wieku przerobiono zamek na nowożytną budowlę, zaś z dawnych fortyfikacji pozostał obszerny bastion, ogromna brama z wieżycą oraz fosa (Źródło: „Tygodnik Illustrowany”, Warszawa 1876, Seria 3, T:1, s. 8-9, za: Biblioteka Cyfrowa Uniwersytetu Łódzkiego).

Uwspółcześniony odczyt tekstu

Zamek w Dubnie.

Wśród wielu grodów starego Wołynia, odwieczna siedziba pod nazwiskiem Duben wspominana jest w kronikach już w końcu XI stulecia, jako własność nadana księciu Dawidowi Igorowiczowi. Władali nią następnie różni książęta ruscy, a w XIII w. należała do księcia Mścisława Danilewicza, syna głośnego w dziejach Daniela, króla halickiego. W owym czasie był to gród warowny, ale snadź z drzewa zbudowany, skoro w następnym wieku napady tatarskie i wojny domowe tak go zniszczyły, iż spadł na osadę wiejską. W tym albowiem stanie nadał go Władysław Jagiełło Teodorowi Daniłowiczowi, księciu na Ostrogu, w którego rodzinie aż do wygaśnięcia tejże zostawał i wcielony był potem do ordynacji ostrogskiej. 

Słynny w historii Konstanty książę Ostrogski przywrócił Dubno do znaczenia miasta, w latach 1489 do 1507 obwiódł je murem i, według podania, zamek starożytny podźwignął, a raczej na nowo odbudował. Odtąd liczony do silniejszych twierdz krajowych, gród ten zdołał się oprzeć srogim wojnom w latach 1577, 1645 i 1660, pozostawszy w nich nienaruszonym. Dopiero w pierwszej połowie XVIII wieku, kiedy ordynacja przez małżeństwo dostała się Sanguszkom i ostatni ordynat zmarł w tutejszym zamku 1775 r., Dubno przeszło do Lubomirskich. Książę Michał, syn Stanisława, wojewody warszawskiego, jednego z najbogatszych panów na Rusi, zmarłego w r. 1793, przerobił zamek na nowożytną budowlę. Wtedy dawny gmach obrócono na oficynę, a z potężnej niegdyś warowni pozostały tylko piękny, obszerny bastion, ogromna brama wjazdowa z dorobioną później wieżyczką i wspaniała fosa, którą oblewa mała rzeczka Ikwa.