Instytucją realizującą politykę społeczną państwa w pierwszej połowie lat trzydziestych stał się Zakład Ubezpieczeń Społecznych, powstały po scaleniu systemu ubezpieczeń. Pod koniec lat trzydziestych polski ZUS był jedną z najszybciej rozwijających się instytucji ubezpieczeniowych w Europie. Środki pochodzące z nadwyżek finansowych, które powstały dzięki reinwestycji składek ubezpieczeniowych, ZUS przeznaczał na działalność budowlaną (szpitale, sanatoria, budynki mieszkalne) oraz prozdrowotną. Potężne modernistyczne gmachy ZUS-u wybudowano w Poznaniu (1931) i Gdyni (1936).

We Lwowie przy ulicy Zielonej powstał dla ZUS-u budynek będący jednym z lepszych przykładów modernizmu. Projektantem obiektu został Jan Bagieński (1883–1967), znajdujący się wówczas u szczytu swojej kariery zarówno praktykującego architekta jak i wykładowcy akademickiego, jako profesora Lwowskiej Politechniki. Gro spuścizny architektonicznej Bagieńskiego jest stylistycznie neoklasyczna. Opracował on nawet własną metodę przekształcania proporcji porządków klasycznych, aby dostosować je do nowoczesnych norm budowlanych i możliwości technologicznych. W projektowaniu złożonej bryły ZUS-u mimo funkcjonalistycznych wytycznych, nadal pozostaje głębokim apologetą klasycznej architektury. Świadectwem tumu są pionowe pasma okien czy półkolisty wykusz, które podkreślają wertykalizm gmachu zwieńczonego wydatnym gzymsem. Wejście główne z westybulem i reprezentacyjną klatką schodową przeszkloną na całej wysokości budynku wyznaczają oś fasady głównej. Budowa gmachu trwała w latach 1937–1939 i stała się najbardziej rozpoznawalną realizacją architekta. Natomiast pierwotna swoja funkcje ten budynek nie zdążył wypełnić.

W czasie okupacji hitlerowskiej nowoczesne pomieszczenia zostały zaadaptowane na instytut badawczy działający pod nazwą: Instytut Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami. Zadaniem placówki była produkcja szczepionki na potrzeby niemieckiego okupanta. Prowadził ją profesor Uniwersytetu Lwowskiego Rudolf Weigl. Stworzył on we Lwowie ośrodek badań nad tyfusem plamistym o szerokim rozgłosie, miejsce spotkań najwybitniejszych ludzi nauki jeszcze w okresie międzywojennym. Już wówczas światowej sławy biolog odkrył szczepionkę na tę jedną z najbardziej śmiercionośnych chorób w historii.

W trakcie wojny Instytut Weigla na ulicy Zielonej stał się miejscem, gdzie ratowano życie lwowian, zatrudniając ich do karmienia wykorzystywanych w badaniach wszy. Współpracownicy Instytutu, w tym tak zwani karmiciele wszy otrzymywali chroniące ich dokumenty i deputat żywnościowy. W ten sposób profesor pomógł około czterem tysiącom osób. Uratował m.in. Stefana Banacha i Zbigniewa Herberta. Produkowana w jego Instytucie szczepionka przeciwko tyfusowi plamistemu była nielegalnie przekazywana ludności cywilnej, walczącej w podziemiu, trafiała także do lwowskiego i warszawskiego getta.

Wielki biolog i człowiek, który uratował tysiące osób, choć był trzykrotnie nominowany do Nagrody Nobla, nigdy jej nie otrzymał. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Dzisiaj znajduje się w budynku lwowski sanepid oraz Wydział Mikrobiologii Uniwersytetu Medycznego.