Zakład Pensyjny dla Funkcjonariuszy, późniejszy Zakład Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych we Lwowie, był jedną z pierwszych instytucji, która po wojnie podjęła zakrojoną na szeroką skalę inicjatywę budowlaną z własnych funduszy. Miała ona zaradzić deficytowi mieszkaniowemu, stanowić bezpieczną lokatę kapitału i rodzaj świadczenia socjalnego instytucji wobec jej pracowników.

W drugiej połowie lat dwudziestych Zakład Pensyjny dla Funkcjonariuszy wybudował kilka zespołów mieszkaniowych w różnych miastach Polski. W Krakowie powstał potężny blok przy alei Słowackiego oraz słynny ekspresjonistyczny dom przy placu Inwalidów 6. Ponadto duży budynek na siedemdziesiąt osiem mieszkań w Białej i mniejszy w Bielsku. Wszystkie pozalwowskie realizacje ZPF projektował krakowski architekt Wacław Nowakowski (1888–1955), natomiast dwa duże obiekty we Lwowie - Witold Minkiewicz (1880–1961).

Pierwszy z nich to zespół przy ulicy Na Bajkach 24-26-28-28a (obecnie Kijowska), stylistycznie dalekie echo ekspresjonizmu. Popyt na mieszkania był ogromny, o czym świadczy to, że na czterdzieści dwa mieszkania oddane 1 października 1927 roku, do których prawo miały wyłącznie osoby zatrudnione w Zakładzie Pensyjnym, złożono pięćset siedemdziesiąt wniosków. Mieszkania były dwu-, trzy- i czteropokojowe (łącznie 161 pomieszczeń wraz z kuchniami); każdy budynek posiadał cztery pralnie i dwa mieszkania dla dozorców. Ze względu na ekonomikę i tempo budowy możliwe było znaczne obniżenie kosztu mieszkań. Jedynym, czego nie udało się zrealizować z powodu wzrostu cen materiałów budowlanych, był system centralnego ogrzewania.

Udało się natomiast wprowadzić inne nowatorskie rozwiązania - jednym z nich była rezygnacja z zamkniętego planu i będących jego efektem ciemnych, wilgotnych podwórek-studni, na które zwykle wychodziły zarówno okna kuchni, jak i niektórych pokojów. Środkowy budynek w zespole został cofnięty względem obowiązującej linii zabudowy, co pozwoliło na wzniesienie dodatkowego piętra. W budynkach bocznych natomiast ostatnia kondygnacja jest przykryta mansardowym dachem. Umożliwiło to działanie zgodne z przepisami prawa budowlanego i utrzymanie norm zabudowy, zgodnie z którymi nowy budynek nie mógł przewyższać budynków z nim sąsiadujących.

Niemal natychmiast po domach przy ulicy Na Bajkach Minkiewicz zaprojektował drugi, większy i bardziej nowoczesny zespół mieszkaniowy przy ulicy Stryjskiej 36-42: żelbetowy, o kwadratowych oknach, gładkich, białych ścianach i tarasowych dachach. W związku z zamiłowaniem Minkiewicza do form monumentalnych i klasycyzujących nie była to budowla w pełni purystyczna - o ile piętra zapowiadają „klasyczny” funkcjonalizm lat trzydziestych, o tyle w przyziemiu pojawiła się bogata fakturowo i kolorystycznie dekoracja z cegły klinkierowej, nawiązująca do krakowskiej ekspresjonistycznej realizacji ZPF przy placu Inwalidów 6, autorstwa Wacława Nowakowskiego.

Zespół przy Stryjskiej liczył osiemdziesiąt sześć mieszkań ulokowanych w trzech blokach: w sześciokondygnacyjnej części środkowej i w dwóch pięciokondygnacyjnych skrzydłach bocznych.

Razem tworzą one głęboki cour d’honneur z poprzecznymi przejazdami. W związku z usytuowaniem na zboczu wzgórza naprzeciw parku Stryjskiego przewidziano dużą liczbę loggii i balkonów. W jednym z takich mieszkań na parterze urodził się i mieszkał przez pierwsze dziesięć lat życia późniejszy opozycjonista Jacek Kuroń.