Józef Ignacy Kałuża (1896-1944), urodzony w Przemyślu, syn Andrzeja i Magdaleny z domu Peter, piłkarz, trener, działacz sportowy i nauczyciel.

Przez niemal całą karierę związany z Cracovią, w jej barwach rozegrał 454 spotkania i zdobył 476 bramek. W 1921 r. sięgnął po mistrzostwo Polski oraz tytuł króla strzelców rozgrywek. W latach 1924-1929 pełnił funkcję kapitana zespołu.

W reprezentacji Polski wystąpił szesnaście razy, strzelając siedem goli. Jego trafienie w meczu z Królestwem SHS (1923) było pierwszą bramką polskiej drużyny w spotkaniu rozegranym na własnym terenie. Brał również udział w igrzyskach olimpijskich w Paryżu (1924).

W 1932 r. objął funkcję selekcjonera reprezentacji Polski, pełniąc ją do 1939 r. - najdłużej w historii polskiej kadry. Pod jego wodzą drużyna narodowa osiągnęła historyczne sukcesy: zajęła czwarte miejsce na igrzyskach w Berlinie (1936), po raz pierwszy awansowała na mistrzostwa świata (1938) oraz odniosła prestiżowe zwycięstwo nad Węgrami (4:2 w 1939).

Po wybuchu II wojny światowej pozostał w okupowanym Krakowie, odrzucając propozycje współpracy z Niemcami. Zmarł w 1944 r. na zapalenie opon mózgowych.

Jego imieniem nazwano ulice w Krakowie, Przemyślu i Tenczynku, a także stadion Cracovii. W 2017 r. przed obiektem odsłonięto jego pomnik. W 2022 r. powstał film dokumentalny „Józef Kałuża -Legenda wiecznie żywa”, który zdobył nagrodę na Football Film Festival 2023.