Kościół parafialny pw. św. Katarzyny w Uhrynowie - rzymskokatolicki kościół parafialny, zbudowany w latach 1767-1779 w Uhrynowie, zamknięty w roku 1951, obecnie pozostaje w stanie ruiny.

Historia
Data ustanowienia parafii w Uhrynowie nie jest znana, najczęściej przyjmuje się 3. ćwierć XV w. Wzmiankowana była w roku 1468, a fundatorem i kolatorem pozostawał ówczesny właściciel miejscowości Jan z Uhrynowa. Pierwotnie należała do diecezji chełmskiej, po I rozbiorze Rzeczypospolitej w roku 1782 trafiła na krótki okres do diecezji przemyskiej, a od roku 1787 do końca swojego istnienia była częścią archidiecezji lwowskiej.

Wraz z powstaniem parafii zbudowano pierwszy, drewniany kościół w Uhrynowie,  poświęcony już wówczas św. Katarzynie. Świątynia uległa spaleniu i odnowiona została w 1. połowie XVI w. z funduszy wojskiego buskiego Piotra Gołdacza. Była to budowla drewniana. Niestety, w 2. połowie XVI w. kościół został zamieniony na zbór protestancki (prawdopodobnie ariański), a po odzyskaniu przez katolików ponownie konsekrowany. Napad Kozaków i Tatarów na Uhrynów w roku 1648 przyczynił się najpewniej do złego stanu świątyni, która w źródłach z 1672 r. została określona jako nienadająca się już do naprawy i potrzebująca zastąpienia nowym budynkiem.

Przed 1713 r. chorąży ziemi bełskiej Stanisław Drużbic wzniósł na miescu starego nowy, również drewniany kościół, który został odnowiony w roku 1714. Obok kościoła wzniesiono drewnianą dzwonnicę. W połowie XVIII w. kościół wymagał remontu, a jego ściany lekko się pochylały. W roku 1763 określono go w dokumentach jako „walący się”. Nową, murowaną świątynię zaczęto budować dopiero w roku 1767, przy wsparciu finansowym ówczesnego właściciela Uhrynowa wojewody kijowskiego Franciszka Salezego Potockiego. W 1772 r. prezbiterium było prawie ukończone, a ściany nawy zbudowane do wysokości okien. Budowę ostatecznie ukończono, a wnętrze wyposażono do roku 1779, kiedy to świątynia została konsekrowana. W roku 1772 zbudowano także nową, drewnianą plebanię. We wnętrzu kościoła znajdowały się trzy ołtarze. Ołtarz główny był murowany i stanowił część podziałów prezbiterium, dwa boczne, drewniane, zostały wymienione na nowe w roku 1902. W roku 1904 wykonano także nową ambonę.

W trakcie I wojny światowej kościół zasadniczo nie ucierpiał. Austriacy zarekwirowali jedynie 135-kilogramowy dzwon. Wojska bolszewickie w roku 1920 zrabowały złoconą patenę na kielich.

Znaczące zniszczenia zostały dokonane podczas II wojny światowej, kiedy pocisk uszkodził zakrystię. Pomiędzy majem 1945 a lipcem 1946 r. kościół został ograbiony, a plebania rozebrana. Pomimo zniszczeń najprawdopodobniej w roku 1948 kościół znów funkcjonował, naprawiono fisharmonię, a w roku 1950 pokryto dachem zakrystię, zakupiono także nowe paramenty liturgiczne i szopkę z kompletem figurek. W roku 1951 prace w kościele objęły malowanie wnętrza.

Po korekcie granic w połowie 1951 r. kościół został zamknięty, a Polacy wysiedleni. Świątynię zaadaptowano kolejno na magazyn ziarna, cukrów, włókien lnianych, a następnie chemikaliów rolniczych. Od roku 1990 budowla jest opuszczona, pozbawiona funkcji i niszczeje w szybkim tempie. Obecnie poostaje w stanie daleko posuniętej ruiny.

Architektura
Kościół znajduje się w centrum wsi, przy skrzyżowaniu głównych dróg. Jest to budowla orientowana, murowana z cegły, tynkowana, na rzucie prostokąta z trójprzęsłową nawą i jednoprzęsłowym prezbiterium zamkniętym trójbocznie od wewnątrz i półkoliście na zewnątrz. Po bokach domurowane są aneksy skarbca i zakrystii. Podziały wnętrza obejmują pilastry toskańskie dźwigające belkowanie. W prezbiterium ołtarz główny uformowany z dwóch z sześciu półkolumn znajdujących się w prezbiterium. Stropy w całej świątyni trzcinowe, tynkowane.

Fasada jednokondygnacyjna, z wklęsło-wypukłym zwieńczeniem, poprzedzona jest kwadratową w rzucie kruchtą. Podziału fasady i elewacji bocznych dokonano za pomocą pilastrów.

Szeroka i masywna kruchta jest pozostałością po planowanej w roku 1772, ale ostatecznie niezrealizowanej wieży, która miała być przymurowana do fasady kościoła. Forma kościoła prezentuje typowe dla 3. i 4. ćwierci XVIII w. proste rozwiązania architektoniczne. Najciekawszym elementem była kulisowa, iluzjonistyczne zaprojektowana aranżacja ołtarza głównego, która miała dawać wrażenie przestrzeni większej niż w rzeczywistości. Według źródeł większość XVI- i XVIII-wiecznych paramentów liturgicznych oparła się kontrybucjom austriackim i przetrwała w kościele uhrynowskim aż do wybuchu II wojny światowej.