Notatka informuje o odsłonięciu rzeźby „Ewa” Edwarda Wittiga w parku obok placu Trocadéro w Paryżu. Rzeźbę stworzoną w roku 1911 odsłonięto w 1928 roku w obecności polskich przedstawicieli, m.in. ambasadora Alfreda Chłapowskiego. Informację opublikowano w czasopiśmie „Sztuki Piękne”,1927/1928, nr 10-12, s. 445 (domena publiczna, przedruk za Biblioteka Uniwersytetu Śląskiego, Katowice).

Uwspółcześniony odczyt tekstu.

Paryż
Odsłonięcie rzeźby Wittiga

Dnia 11 czerwca odbyło się w ogrodach Trocadéro uroczyste odsłonięcie posągu „Ewa” dłuta Wittiga, zakupionego przez rząd francuski i ofiarowanego przezeń miastu Paryżowi.

Na odsłonięciu obecni byli: minister Zaleski z małżonką, przybyły z Rzymu poseł Knoll, ambasador Chłapowski z małżonką, konsul generalny Poznański, członkowie rady miejskiej, sekretarz Akademii Sztuk Pięknych Widor, członek Instytutu Emil Bourgeois oraz szereg wybitnych osobistości ze świata politycznego i dyplomatycznego, autor pomnika.

Pierwszy przemówił członek rady miejskiej de Andigné, zaznaczając, iż sprawia mu wielką radość oddanie hołdu talentowi Wittiga, jednego z najlepszych rzeźbiarzy w Europie.

Następnie zabrał głos wiceprezes rady miejskiej p. Lefebvre, który dziękował ministrowi Zaleskiemu, iż znalazł wśród licznych swych zajęć czas dla zaszczycenia swą obecnością tej manifestacji, dając tym dowód swej sympatii dla Paryża.

Trzeci przemówił Bouju, prefekt, który podkreślił pokrewieństwo tendencji estetycznych Polski i Francji, wyrażając radość, że uroczystość dzisiejsza odbywa się w obecności wielkiego męża stanu, który tak świetnie kieruje polityką swego szlachetnego kraju i w osobie którego Paryż wita drogiego gościa.

Jako czwarty mówca zabrał głos delegat Akademii Sztuk Pięknych Buland, który w jej imieniu wyraził swemu koledze Wittigowi ogólny zachwyt nad pięknem jego dzieła, będącego odtąd jednym z najwspanialszych upiększeń ogrodów paryskich.

Ostatni przemówił minister Zaleski, zaznaczając, że zaszczyt uczyniony Edwardowi Wittigowi, którego dzieło przyczynia się do upiększenia Paryża, spada na całą Polskę. Nie ma bowiem narodów bardziej przywiązanych do siebie niż narody polski i francuski. Minister zaznaczył, iż jest wzruszony słowami, jakie powiedzieli poprzedni mówcy o przyjaźni polsko-francuskiej, i oświadcza, że uczucia te powstały w Polsce od samego początku jej historii i wzmacniały się w ciężkich chwilach jej niedoli.