W tekście opisana jest altana Maryli oraz brzoza zasadzona przez Adama Mickiewicza w Tuhanowiczach, zreprodukowane są także „dwa widoczki” otrzymane od Franciszka Wereszczaki, synowca hr. Maryi z Wereszczaków Putkamerowej (Źródło: „Tygodnik Illustrowany”, Warszawa 1872, Seria 2, T:10, s. 152, za: Biblioteka Cyfrowa Uniwersytetu Łódzkiego).

Uwspółcześniony odczyt tekstu.

Altana Maryli i brzoza Mickiewiczowska w Tuhanowiczach.

Przed laty dziesięciu umieściliśmy w „Tygodniku Ilustrowanym” opis domu Mickiewiczów w Nowogródku, oraz należącej dawniej do p. marszałkowej Wereszczakowej wsi Tuhanowicze w Nowogrodzkiem, gdzie poeta, uniwersytecki synajój kolega, przepędzał zwykle wakacyjne miesiące, w towarzystwie młodego wsi dziedzica, Rafała Śliźnia i Jana Czeczota. W opisie tym Tuhanowicz między innymi szczegółami nadmieniliśmy najprzód o pełnej interesujących wspomnień altanie Maryli, a potem o zasadzonej własną ręką poety brzozie, oraz kamieniu, na którym niejednokrotnie czytywał, lub podczas swych rannych przechadzek po ogrodzie siadywał, wpatrzony w piękną okolicę. Obecnie, otrzymawszy w upominku od p. Franciszka Wereszczaki z Hajec, synowca śp. hrabiny Marii z Wereszczaków Putkamerowej, dwa widoczki, przedstawiające altanę tę i brzózkę z kamieniem - śpieszymy podzielić się niemi z naszym ceniącym podobne pamiątki ogółem. Altana, do której Gustaw namiętnie przemawia w „Dziadach”: „Altano, szczęścia mego kolebko i grobie!” - ozdobiona biustem poety przez dzisiejszą wsi dziedziczkę, synowicę p. Putkamerowej, istnieje dotąd w całej swej wegetacyjnej świetności i jest starannie przez całą rodzinę pielęgnowaną i strzeżoną; brzoza zaś, chociaż równie troskliwie przez p. Tuhanowską podtrzymywana, uszkodzoną została od piorunu.