W tekście opisany jest nowo powstały dom akademicki im. Mickiewicza we Lwowie. Wspomniane jest to, że budowa była możliwa dzięki datkowi 20 tys. koron złożony przez Stanisława Hassewicza z Warszawy. Z kolei Felicja z Szczepańskich I v. Fredrowa, ofiarowała miejsce pod budowę. Dalej następuje opis budynku (Źródło: „Tygodnik Illustrowany”, Warszawa 1907, Półrocze II, s. 984, za: Biblioteka Cyfrowa Uniwersytetu Łódzkiego).

Uwspółcześniony odczyt tekstu

Dom akademicki imienia Mickiewicza we Lwowie.

Tak gorąco upragniony, od lat tylu przez młodzież lwowską tęsknie wyczekiwany Dom akademicki stanął nareszcie pod dachem. Z wysokiego masztu powiewa sztandar amarantowo-biały, na frontonie lśni drogie imię patrona, gmach wszystek od przysienia do szczytu pełen gwaru, ruchu i życia, jakie tylko niefrasobliwej młodości jest udziałem. Jubilamus! Sprawa ciągnęła się długo. 

Bywały chwile, w których zdało się, iż upadnie w zupełności, a z marzeń kilku pokoleń akademickich zostaną tylko stenograficzne zapiski płomiennych mów i mówek, na ten temat głoszonych. Datek 20 000 koron, złożony przez czcigodnego dra Stanisława Hassewicza z Warszawy, wprowadził sprawę na nowe tory. Równocześnie niemal rozeszła się radosna wiadomość, iż p. Felicja z Szczepańskich 1 v. Fredrowa, l-o v. lir. Skarbkowa ofiarowała wielkodusznie w głównym punkcie miasta, tuż w pobliżu Uniwersytetu, cenne nader miejsce pod zamierzoną budowę! 

Po zbadaniu kosztorysów przez fachową komisję i wybraniu planu zastrzeżono, iż Dom dźwignięty być winien w stylu zakopiańskim, i powierzono przedsięwzięcie całe do wykonania znanej zaszczytnie firmie: Alfred Zachariewicz (projektodawca) i Józef Sosnowski, która też w ciągu niespełna dziesięciu miesięcy dokonała swego zadania. W trakcie budowy wyłoniły się jeszcze niemałe trudności pieniężnej natury. I tu jednak przyszła komitetowi z wydatną pomocą hr. Skarbkowa, podpisując skrypt dłużny na kwotę 200 000 koron, zapewniający kredyt budowlany do tej wysokości. Członkowie komitetu obywatelskiego oraz rektor dr Bronisław Dembiński i prof. dr Stanisław Głąbiński nie umknęli również swej ręki. Dom stanął. 

Przedstawia się estetycznie, swojsko i pociągająco, przeznaczeniu zaś swojemu odpowiada w każdym calu. Rozszerzając znacznie zakres działania Towarzystwa Bratniej Pomocy, skupiając pod swoim dachem szereg instytucji akademickich, urzeczywistnia cel najgłówniejszy: dostarczenie uboższej młodzieży tanich a zdrowych mieszkań! Więc przebywać tu ma stale 150-ciu młodzieńców (z tych 12-tu bezpłatnie: w połowie synów niezamożnej szlachty, w połowie włościan, stypendystów lir. Skarbkowej), gospodarujących już, jak się to mówi, „na swoich śmieciach”, z własną kuchnią akademicką. Słowem home, jakiego tak bardzo potrzeba! 

Nieśmiertelny filaret dał promienne nazwisko swojej koleżeńskiej siedzibie przyszłych filaretów. Niechżeż o tym nie zapominają nigdy. Oby „pod Mickiewiczem” błyszczały zawsze, obowiązując wszystkich, tylko filareckie hasta: Ojczyzna, nauka, cnota!