Artykuł zawiera informacje na temat rzeźby grobowej przeznaczonej na grób w Wilnie, powstającej w pracowni W. Oleszczyńskiego. Tekst opublikowany został w „Tygodniku Illustrowanym” w 1859 roku (Źródło: „Tygodnik Illustrowany”, Warszawa 1859, T: I, s. 37., za: Biblioteka Cyfrowa Uniwersytetu Łódzkiego).

Uwspółcześniony odczyt tekstu.

Przejdźmy teraz do ocenienia innego dzieła p. W. (Moszczyńskiego), które wkrótce ma wyjść z jego pracowni. Jest to pomnik grobowy dla ś. p. Śniadeckiego do Wilna, który ma być podobno odlany z brązu w rządowej giserni na Solcu, pod przewodnictwem p. Rychlewskiego. Artysta, chcąc uwydatnić, że Bóg nagradza cichą zasługę i pokorę chrześcijańską, wykonał następującą kompozycję. Na odłam skały, wyobrażający Golgotę, na której stoi krzyż, spuszcza się anioł. Po ruchu figury i wzniesieniu skrzydeł znać, że tylko co zstąpił, po charakterze pełnym powagi i surowego majestatu, że to anioł sprawiedliwości. Prawą ręką wskazuje na godło cierpienia, lewą składa wieniec na grobie zmarłej, jako świadectwo uznania bożego. Sprawiedliwość boża, czuwająca nad postępkami ludzi, jasno poświetla z posągu i nadaje mu wyraz niewypowiedzianej męskości i siły, pobudzając jednak bardziej do myślenia, jak do poczucia niebiańskiego uroku. Pomysł ten, poważniejszy i głębszy od zwyczajnie używanych na grobowce, zdaje nam się właściwszy do ukojenia żalu i wzniesienia duszy, aniżeli owe rozżalone figury lub zdruzgotane godła szczęścia i sławy ziemskiej. Żal nie ukojony za zmarłymi raczej przywiązanie do ziemi i słabość naszą cechuje, aniżeli rzeczywistą religijną siłę, co ziemię polem zasługi uznaje, a cel swój w pozaświecie upatruje. Wykonanie tego posągu w surowych i poważnych liniach, w szeroko traktowanych draperiach i poprawnym rysunku, w niczym nie sprzeciwia się myśli, jaką sobie artysta obrał; jednakże, gdyby do tej myśli dodał był wyraz miłości i niebiańskiego wdzięku, dzieło to, jako wszechstronniejsze, głębsze by jeszcze wywierało wrażenie. Może jednoczesne wykonanie tego posągu z wdzięczną postacią Bogarodzicy wpłynęło na umysł artysty i taki kontrast wywołało w pojęciu charakteru anioła-zesłańca; pomimo to jednak pomysł i wykonanie poprawne dowodzą tyle głębokiego pojęcia sztuki, że cieszyć się tylko możemy z kierunku, jaki p. W. (Moszczyński) reprezentować pragnie w sztuce krajowej.