W krótkim tekście wspomniana jest uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego pod budowlę kościoła we wsi Ludwikówka w powiecie tarnopolskim (Źródło: „Wschód”, Lwów 1937, nr 60, s. 9, za: Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa).

Uwspółcześniony odczyt tekstu.

Poświęcenie kamienia węgielnego kościoła w Ludwikówce.

Wieś Ludwikówka, położona na południowej granicy powiatu tarnopolskiego, szczyci się piękną uroczystością poświęcenia kamienia węgielnego budującego się tam kościoła, która odbyła się w dniu 5 września br. przy bardzo licznym udziale ludności polskiej z całej okolicy, a nawet powiatu trembowelskiego. Uroczystość ta rozpoczęła się odprawieniem nabożeństwa przy ołtarzu polowym, wzniesionym na murach budującego się kościoła, które odprawił ks. kanonik Niedzielski z Mikuliniec. W uroczystości wzięli udział: ks. dziekan Paprocki z Trembowli, ks. Garścia, proboszcz z Ładyczyna, oraz ks. proboszcz z Zazdrości, który przybył do Ludwikówki z procesją. Podczas nabożeństwa przygrywały orkiestry strzeleckie z Ładyczyna i Zazdrości. W czasie nabożeństwa ks. Garścia wygłosił piękne okolicznościowe kazanie. Po odprawieniu nabożeństwa i wmurowaniu aktu erekcyjnego, dokonali księża poświęcenia kamienia węgielnego, po czym do zebranych przemówił gorąco starosta tarnopolski, Karol Adamski, wskazując, że na linii miejsca, na którym buduje się kościół w Ludwikówce, w roku 1920 toczyła się zacięta walka o powstrzymanie bolszewików, wdzierających się do Małopolski, ażeby włączyć ją do Rosji Sowieckiej, i że w tych walkach brał on udział jako dowódca kompanii, z której straciło wówczas życie kilku jego żołnierzy, a między nimi jeden z jego oficerów. To też uroczystość ta, aczkolwiek jest uroczystością wielką, budującą wszystkich Polaków, dla niego ma specjalne znaczenie, ponieważ na jego oczach, na miejscu ciężkich walk z nieprzyjacielem, względnie na miejscu, na którym w roku 1920 stoczył zażartą walkę z bolszewikami, powstaje obecnie kościół, z którego płynąć będą modły za Polskę i za jej mocarstwowe stanowisko. Na zakończenie uroczystości odśpiewano hymn „Boże, coś Polskę”. Z tysięcy piersi polskich płynęła rzewna pieśń za Polskę w wielkim skupieniu i powadze.