W tekście wspomniany jest archeolog Antoni Zaborski z Poszuszwia, który zapisał swoje zbiory muzeum publicznemu w Wilnie. Wśród nich szczególne miejsce zajmują rzeczy dotyczące przeszłości Polski i Litwy. Całe zbiory to 16 działów, wśród których znajdują się różne dokumenty, monety, stroje ludowe oraz inne artefakty (Źródło: „Tygodnik Illustrowany”, Warszawa 1908, Półrocze I, s. 39, za: Biblioteka Cyfrowa Uniwersytetu Łódzkiego).

Uwspółcześniony odczyt tekstu

Dar dla Wilna.

Wielki i cenny nabytek otrzymało na samym początku swego istnienia Muzeum Publiczne w Wilnie. Oto zmarły tego lata miłośnik archeolog Antoni Zaborski z Poszuszwia, gub. kowieńskiej, zapisał zbiory swoje nowopowstałemu muzeum wileńskiemu. Zmarły od najmłodszych lat czuł pociąg do zbierania zabytków starożytności wszelkiego rodzaju i przez całe życie gromadził, co tylko mógł, do muzeum w majątku własnym w Poszuszwiu, nad rzeką Szuszwą położonym, a nic szczędząc grosza i trudów, zdołał zebrać olbrzymią ilość okazów tak z dziedziny wykopalisk różnych epok doby przedhistorycznej, jako też numizmatyki, bibliografii, sztychów, obrazów i t. p. Szczególnie uwzględnione są w zbiorach tych rzeczy tyczące się przeszłości Polski i Litwy. 

Badacz-archeolog i biblioman znajdzie tam bogate materyały do studyów. Obfity katalog daje dokładny obraz ogromu zbiorów. Wszystkich działów jest szesnaście, obejmują one ogółem około 20 tysięcy numerów; z tych połowę stanowią bardzo cenne dokumenty i dyplomy państwowe, wiele na pergaminie, jeszcze nie odcyfrowanych, a więc nie publikowanych. Dział numizmatyki przedstawia się także bardzo okazale, z pomiędzy tysiąca monet polskich są okazy z XI wieku. 

W dziale strojów ludowych różnych epok szczególną zwracają na siebie uwagę bardzo oryginalne i efektowne maski drewniane, które tu na jednej z fotografii widzimy, jedna z nich sławna tem, że nosił ją głośny na całą Żmudź rozbójnik Blinda, który w biały dzień został ukamienowany przez ludność w Łuknikach podczas „festu”, czyli uroczystości kościelnej. Doprawdy, zdumieć się trzeba na myśl, że to jedna osoba mogła tyle zebrać, a skromny miłośnik nie rozgłaszał i nie chwalił się, potomność zdoła dopiero ocenić, jaką zasługę położył dla kultury Polski i Litwy cichy pracownik, Antoni Zaborski. 

To też słusznie archeolog p. Witold Habdank Wojewódzki w referacie swoim, przedstawionym Cesarskiemu Instytutowi Archeologicznemu w Petersburgu, podniósł tę zasługę, mówiąc: „Nie mogę tu pominąć milczeniem owocnej pracy na niwie archeologicznej obywatela gub. kowieńskiej, A. Zaborskiego, archeologa-miłośnika, który ciągle pracuje na ziemi rodzimej. 

Piękna jego idea zgrupowania w swoim majątku w Poszuszwiu rzadkich kolekcyi wszystkich epok kulturalnego rozwoju życia Litwy obecnie urzeczywistniła się w zupełności, i kolekcyje te, ciągle wzbogacane tak liczebnie, jak i treścią swoją, stanowić będą cenny nabytek kulturalny, służąc w niedalekiej przyszłości podwaliną Litewskiego Muzeum Archeologicznego”. P. Wojewódzki nie omylił się. Istotnie, p. Zaborski testamentem przekazał wielkie zbiory swoje muzeum publicznemu w Wilnie.