Kościół św. Ignacego Loyoli, założyciela Towarzystwa Jezusowego, to perła barokowego Dubrownika. Architektura kościoła inspirowana jest rzymskim kościołem Il Gesù. Budowa kościoła rozpoczęła się w 1699 r. według projektu Andrei Pozzo, włoskiego malarza, architekta i jezuity, a zakończyła konsekracją w 1725 r., co potwierdza inskrypcja nad głównym wejściem. W latach 1735-1738 Gaetano Garzia, zapewne hiszpańskiego pochodzenia, ale wykształcony w Neapolu, wykonał freski nawiązujące do życia św. Ignacego. Nawiązał w nich do schematu ikonograficznego Pozza z rzymskiego kościoła. Stanowią one apoteozą św. Ignacego, któremu z boku przyglądają sie dwaj święci. Jednym z nich jest św. Stanisław Kostka, ukazany w iluzjonistycznej niszy z muszlą w konsze. Ubrany jest w habit jezuicki, z lilią w prawej dłoni i laską opartą o zgiętą w łokciu lewą rękę. Stoi na cokole z namalowanym napisem S. STANISLAUS K. Proces beatyfikacyjny Stanisława Kostki rozpoczął się pod koniec XVI w. i doprowadził do tego, że został w 1606, po zgodzie papieża Pawła V na jego beatyfikację, pierwszym wyniesionym na ołtarze jezuitą. Ignacy Loyola, założyciel zakonu, beatyfikowany został trzy lata później w 1609 r. Proces  kanonizacyjny Stanisława Kostki trwał już dłużej, bo dopiero w 1726 r. papież Benedykt XIII wydał bullę kanonizacyjną. Chociaż oczywiście kult św. Stanisława Kostki rozpowszechniał się najszerzej w Polsce, to cieszył się popularnością w zakonie. Jego krótkie życie służyło jako wzór chrześcijańskiego poświęcenia dla młodzieży. Wszystko to sprawiło, że jego postać pojawiła się na fresku kościoła w Dubrowniku.